De laatste loodjes…

…wegen het zwaarst, zegt men. Ik kan ze geen ongelijk geven. Momenteel zijn we bezig om de aller-, aller-, allerlaatste puntjes op de i te zetten. Loodzwaar.

Loodjes die voor mij extra zwaar zijn. Uit onafhankelijk onderzoek van een neurologisch centrum kwam namelijk naar voren dat “Mijn mentale flexibiliteit is afgenomen, hetgeen ertoe leidt dat ik vooral in situaties gekenmerkt door ‘drukte’ een groot beroep doe op m’n mentale energie. Vanwege het vertraagde tempo van informatieverwerking ben ik beperkt belastbaar, sneller vermoeid en overprikkeld.”

De hoofdpijn van de stress en spanning, slaapgebrek door het vele werk en nachtmerries over de reacties op het boek beginnen hun tol te eisen. Tel daarbij op de zorg om de Boekpresentatie, die op de eerder afgesproken datum niet door kan gaan,  de herbelevingen door alles steeds opnieuw te lezen, de zoektocht naar fatsoenlijke foto’s voor het fotokatern en de omslagkeuze die gemaakt moet worden. Oh, en daarnaast moet ik ook nog werken en wil ik persé sporten.

Tijd om fatsoenlijk te eten heb ik niet. Snoepen is makkelijker en gaat sneller. Slapen is een drama. Iedere keer wanneer ik net lekker lig, heb ik weer iets wat ik absoluut niet mag vergeten. Dus dan sluip ik in het holst van de nacht stilletjes naar beneden, om het in mijn notitieboekje te zetten.
Ook een normaal gesprek met Chris is haast onmogelijk; snauwen gaat me makkelijker af. Die arme jongen is blij dat hij me momenteel kan ontlopen door zijn middagdiensten.

Leuk hoor, een boek schrijven.

Gelukkig komt er bijna een eind aan & is het einde nu echt in zicht:

16 AUGUSTUS GAAT HET BOEK NAAR DE DRUKKER!

Maar voor nu wil ik graag de tijd een stukje fastforwarden.