Wat een ongeluk & ellende.
Wat een emoties.
Net als velen anderen wilde ik steeds
verder lezen.
En verder.
En verder.
En meer.
WOW
Ik kan me niet meer voorstellen dat het
zo was. Ik weet dat het zo was, want mijn herinneringen, dagboekfragmenten,
emoties die het oproept, de mensen om me heen en de foto’s zeggen genoeg.
Maar het is niet te bevatten dat ik
zoveel dingen niet meer kon & niet meer mocht. ECHT NIET.
Raar dat mijn en ons leven toen zo was.
Ongelofelijk. Bizar. Niet te bevatten.
Je wilt niet weten hoe blij ik ben dat ik/we nu 5 jaar verder zijn!
En met een klap sloeg ik ’t boek dicht.
UIT!
Ook ik heb hem uit.
BeantwoordenVerwijderenWat een ongelooflijk mooi, goed geschreven boek en hoe bizar dat alles ineens zo anders kan zijn. En wat een doorzichttingsvermogen en draagkracht. Respect,niets anders dan respect voor jou en dat veel mensen dit mogen zien als een voorbeeld,inspiratie om het bijltje er niet bij neer te gooien en door te vechten (= jij bent een ongelooflijk mooi voorbeeld voor anderen meid!
Liefs,
Linda