maandag 17 september 2012

Dinsdag 18 september

Dinsdag 18 september 2007: Prinsjesdag in Nederland. Mijn moeder en tante gaan naar Den Haag en maken er een leuk uitje van. Tot dat ene telefoontje…
Dinsdag 18 september 2007: een doodnormale vakantiedag op Rhodos. We huren een scooter om meer van het eiland te zien. Tot die ene klap...

Die ene klap die alles veranderde.

Die ongelofelijk harde klap die ervoor zorgde dat ik in coma raakte. Die klap die voor ontzettend veel breuken, scheuren, kneuzingen en schaafwonden zorgde. Door die klap draaide het een tijd lang alleen maar om overleven. Om wakker te worden en de schade bekijken. Proberen te herstellen. Proberen te accepteren. Accepteren dat niets met hetzelfde zal zijn. Nooit meer. Dat er altijd een voor en een na 18 september 2007 zal zijn.

Dinsdag 18 september 2012: Prinsjesdag in Nederland. Samen met mijn moeder en tante gaan we naar Den Haag en maken er een leuk uitje van. Gewoon, omdat het kan. Omdat ik wakker ben geworden. Omdat ik zo veel heb geleerd. Omdat ik weer een enigszins normaal leven kan leiden. Omdat het voelt alsof de cirkel rond is. Beperkingen en rotmomenten zijn er nog steeds. En zullen niet verdwijnen. Maar na 5 jaar overheerst het ongeluk mijn leven niet meer.

En als slagroom op de taart, is er 5 jaar na dat verschrikkelijke ongeluk een schitterend boek verschenen. Hoe gaaf is dat?!

Ik ben dankbaar. Dankbaar dat ik wakker ben geworden. Dankbaar voor zoveel steun.
Ik ben gelukkig. Gelukkig dat ik zoveel heb geleerd. Gelukkig op dit moment, in mijn nieuwe leven.
Dolgelukkig. Dolgelukkig dat ik er nog ben. Dolgelukkig met alle lieve mensen om mij heen.

X
Lindsay

18 september 2007

3 opmerkingen:

  1. Lieverd, ik vind dat je dat mooi geschreven hebt. Ik ben ook dankbaar dat het uiteindelijk toch nog "goed" gekomen is, al zag het er toen zo hopeloos uit,
    En ik vind het bijzonder dat we morgen naar Den Haag gaan en ook op die manier de cirkel rond maken.

    Hou van je!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Lieve mams,

    Ik ben blij dat we gister de cirkel rond hebben kunnen maken!

    Hou ook van jou, heel veel!!!

    Dikke kus

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Wauw, bewondering en herkenning. Ik heb dit gelezen als moeder, moeder van een dochter van 17 jaar (waarvan 8,5 jaar NAH door paardrijongeval). Begon bij het laatste stukje en eindigde hier. Dit soort verhalen geven ons hoop voor de toekomst. De herkenbaarheid van jouw rest letsel (helaas niet te herstellen voor 100%). De strijd die jij voert met advocaten etc. alles zo herkenbaar. Ook wij strijden voort voor het onzichtbare letsel wat altijd zal blijven, de weg naar een positieve toekomst.Ik wens jou, je ouders en natuurlijk ook de strijd die voor jouw zus wordt gevoerd heel veel liefde, positiviteit en kracht. Super veel succes - Bianca

    BeantwoordenVerwijderen