Iedereen kent het spreekwoord wel: “Een ezel stoot zich geen tweemaal aan dezelfde steen”. Oftewel: men maakt geen twee keer dezelfde fout.
Een bekend spreekwoord. Eentje die voor mij niet opgaat, zo heb ik de afgelopen jaren ondervonden. Ik stoot mijzelf meerdere keren aan dezelfde steen. Dag na dag, week na week, maand na maand en jaar na jaar.
De steen staat voor mijn opgelopen hersenletsel. En ikzelf ben de ezel die zich er iedere keer tegenaan stoot. Expres of per ongeluk. Blijkbaar denk ik op de een of andere manier dat ik normaal ben en dat ik energie voor 10 heb. Ik denk dat ik hetzelfde kan als ieder ander en dat er niets is veranderd sinds 18 september 2007.
Maar ik heb het fout, mijn hoofd heeft het fout. Ik heb niet-aangeboren hersenletsel. Ik kan niet alles wat anderen kunnen. Ik heb o.a. minder energie, ben minder flexibel en kan slecht tegen (te)veel prikkels. Een combinatie hiervan is funest. Voor mezelf en vooral ook voor m’n omgeving, die hier regelmatig de dupe van is.
Toch is er iets met die steen. Hij oefent een bepaalde aantrekkingskracht op me uit. Het lijkt wel alsof ik niet zonder die steen kan. Alsof ik niet wil. Alsof ik van de pijn van het stoten tegen de steen houd. Alsof ik het nodig heb, iedere keer opnieuw, om tot het besef te komen dat ik een ongeluk heb gehad. Dat ik niet helemaal normaal ben. Dat ik dankzij het ongeluk anders ben dan wie ik was. Misschien vind ik onbewust wel dat ik die pijn verdien? Dat mijn lichaam het verdient? Omdat het me in de steek gelaten heeft en na het ongeluk niet meer hetzelfde is geworden. Misschien kan/wil ik niet accepteren dat er veel voor mij veranderd is dankzij het ongeluk?
De steen en ik. Ik zal me nog vaak stoten. Nu ik dit van mezelf weet, wordt het tijd om eens op zoek te gaan naar stevige schoenen met stalen neuzen. Schoenen die wel tegen een stootje kunnen.
Deze blog verscheen eerder op brainstormt
Geen opmerkingen:
Een reactie posten